Ποιήματα για την Κύπρο

Λευτέρης Πούλιος  « Καλοκαίρι του 78»

Η Κύπρος με κάλεσε να ακούσω τη μουσική  της

Και να βουλιάξω στο χώμα της την παράχορδη  δική μου .

Είδα τον πόνο πίσω από τις απελπισμένες βιτρίνες

Και τη Λευκωσία σα χορδή σπασμένου βιολιού .

Όλη τη νύχτα στο  ξενοδοχείο   μου με   τύλιγαν

Σα  νεύρο οι ψυχές των σκοτωμένων

Και με μετακινούσαν  τα βήματα των αγνοούμενων παλληκαριών

Έζησα  τη θλιμμένη γη και  φωτογράφισα

στα ακρογιάλια της  την αιώνια γέννηση

της Αφροδίτης .

Κύπρος Χρυσάνθης

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Δώστε μας πίσω τα παιδιά μας,
Και την ψυχή μας, την ψυχή μας.
Δεν έχουν έλεος οι κουβέρτες σας,
Δεν έχουν την ξανθή ματιά του βρέφους μας
Οι προσφορές σας οι εύρωστες.
Δώστε μας πίσω τα παιδιά μας
Και την κουρελιασμένη μας ψυχή,
Την ψυχή μας, την ψυχή μας…

Δεν θέλουμε όνομα και τίτλους,
Μήτε επιγράμματα.
Δώστε μας πίσω την ψυχή μας
Το μέσα πλούτος μας
Κι ας είναι ελιά το δείπνο μας
Και το νερό γλυφό.
Δώστε μας πίσω τα παιδιά μας
Και την ψυχή μας.

Κύπρος Χρυσάνθης

Η παλιά Λευκωσία

Η Λευκωσία μας αποδημεί στους χάρτες

σε αταχυδρόμητες φωτογραφίες

απ’ τις ψηλές ταράτσες την κοιτάμε

να ταξιδεύει στην ποδιά του Πενταδάκτυλου.

Μα η άλλη Λευκωσία φυλλορροεί στα στήθη μας

στα βραδινά μας βλέφαρα

η Λευκωσία μας η παλιά

η Λευκωσία μας. 

Κώστας Μόντης

ΠΕΡΒΟΛΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΑΒΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΑΠΗΘΟΥ, 1974

Ποια μοίρα το σημάδεψε το φετινό άνθισμα σας,
ποια μοίρα μαύρη των πικρών χρονιών
που νάν’ οι σάρκες άγουρων παιδιών το λίπασμά σας
κ’ αίμα ο χυμός των λεμονιών;

Κώστας  Μόντης  ΣΤΑ ΣΤΕΦΑΝΑ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΤΟΥ

Είχε τριακόσια στρέμματα γης υπό κατοχήν
και τον πατέρα της στα βάθη της Ανατολής.

Θα παντρευόταν ευτυχώς ένα καλό παιδί.

Κατά την τελετή του μυστηρίου
δεν πρόσεξε κανένας τον πατέρα της.
Μπήκε απ’ το νάρθηκα κρυφά και στάθηκε
πίσω από μία κολόνα και καμάρωνε.
Ύστερα σκούπισε με το μανίκι του
το ξεσκισμένο και φτωχό του δάκρυ.
Τον πήρανε για ηλίθιο του χωριού
και τον αφήκανε στην ησυχία του.

Τελειώνει ο γάμος, και να χαίρεστε τα στέφανα.
Παίρνουν κουφέτα και λουκούμια, μπαίνουν
καθένας στ’ αυτοκίνητό του, χάνονται.

Ο στοργικός πατέρας πάει κι αυτός
στην Πράσινη Γραμμή, περνά σκυφτός
παίρνει ξανά τη θέση του στο χώμα.

  Κώστας Μόντης, “Τουρκική Εισβολή ΙΙ” (Πικραινόμενος εν Εαυτώ, 1975)

 

Αυτή η κούκλα με το κομμένο χέρι

που κρεμάστηκε στο παράθυρο

του γκρεμισμένου σπιτιού

ποιο παιδάκι ήθελε ν᾽ αποχαιρετήσει,

σε ποιο παιδάκι σύρθηκε ως το παράθυρο

ν᾽ ανεμίσει το χέρι και της το᾽ κοψαν;

 

 Κώστας Μόντης, “Στιγμές της εισβολής” (Πικραινόμενος εν εαυτώ, 1975)

Είναι δύσκολο να πιστέψω

πως μας τους έφερε η θάλασσα της Κερύνειας,

είναι δύσκολο να πιστέψω

πως μας τους έφερε η αγαπημένη θάλασσα της Κερύνειας. 

 

[...]

 

Τι γρήγορα που κατάλαβε αυτό το καλοκαίρι

πως ήταν περιττό

και τα μάζεψε κι έφυγε στις μύτες των ποδιών

 

[...]

 

Ανασήκωσε την πλάτη

κι απόσεισέ τους, Πενταδάχτυλέ μου,

ανασήκωσε την πλάτη

κι απόσεισέ τους

 

 

 

 

Η φανταστική μου ιστορία ( Εναλλακτικός σχολιασμός ...)

  « Κατάχλωμο το παιδί  κοίταξε προς τη λίμνη»    Έτσι  έπρεπε  να ξεκινάει η   ιστορία  που θα έγραφαν οι μαθητές  του  Β1   -όσοι δηλαδή θα επέλεγαν αυτό το θέμα .(Οι υπόλοιποι επέλεξαν να γράψουν  ένα κείμενο  ημερολογιακής μορφής   με θέμα σχετικό με τις πρώτες μέρες στο σχολείο. Τα κείμενα που προέκυψαν ήταν γεμάτα ευαισθησία και έντονο προβληματισμό , τα οποία λόγω του προσωπικού τους χαρακτήρα δεν μπορούμε να τα σχολιάσουμε με τον τρόπο που θα δείτε παρακάτω …)

     Ας επιστρέψουμε  όμως στους    λάτρεις του φανταστικού …Το αποτέλεσμα θα το ζήλευαν  επίδοξοι συγγραφείς …Γιατί  όχι και καταξιωμένοι …Ποιος Stephen King και ποια J.K .Rowling ... (Υπερβολές λόγω ενθουσιασμού ;Ίσως ).Όμως αστεράκια αναδύθηκαν στο Β1 . Κάθε μια  ιστορία ξεχωριστή , με τις δικές τις επιρροές , το δικό της ύφος αλλά και τεχνική .(Τι αναδρομικές αφηγήσεις , τι διάλογοι , τι περιγραφές  ,τι εκφραστικά μέσα …) Πάρτε μια γεύση από τις ιστορίες τους/σας Έχουμε και λέμε ..

  Οι  δεξιοτέχνες του προλόγου :

Βασίλης Κ με « το  μωβ πλάσμα » του  και τη γεμάτη σασπένς αφήγησή του

Σάββας Κ  : διαλύει το πέπλο του μυστηρίου  για το τέρας του Λοχ Νες 

Δέσποινα Α  :  Ανατριχιαστικό θρίλερ :   θάνατος σε  επτά ημέρες

Και άλλα τέρατα  και γερές δόσεις θρίλερ αλά Χόλυγουντ :

Νικήτας  Θ : Το τέρας  και ο ξυλοκόπος με το φονικό τσεκούρι.

Αννίτα Ε : Η λίμνη του θανάτου

Κωνσταντίνος  Λ : Ο καλός Σαμαρείτης ή πώς  έσωσα το παιδί από μια οικογένεια τεράτων

Περιπέτεια , αγωνία και  ατμόσφαιρα Ιουλίου Βερν :

Μάριος Κ  : Στη σπηλιά του καρχαρία

Στη χώρα των θαυμάτων …

Λευτέρης Κ. Η πύλη στη χώρα της φαντασίας  και η κοκκινοκιτρινούπολη

  

Γυναικεία ευαισθησία

Μαίρη-Τσαμπίκα Δ : Ατενίζοντας τη λίμνη  ή στο δρόμο για το οικοτροφείο

Οι χιουμορίστες

Φώτης Κ  :Το σουβλατζίδικο «η λίμνη» και τα χελωνονιτζάκια

Νίκος Κ : Ο καλοφαγάδες Ρούλης και Νούλης  , ο  μοχθηρός Κίτσος και το φονικό όπλο.

Ολίγον από επιστημονική φαντασία

Μανόλης Θ: Τα  χημικά  απόβλητα και  ο μολυσματικός ιός των ζόμπι

Οικολογικές προεκτάσεις

Γιώργος Κ: Για όλα φταίει η ενυδρίδα ..

Τόκιο

Εικόνες από το Τόκιο

Νίκος Κάσδαγλης

Νίκος Κάσδαγλης 1928-2009      Ο Νίκος Κάσδαγλης έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του περιτριγυρισμένος από θάλασσα. Είτε στην Κω όπου γεννήθηκε, είτε στη Ρόδο όπου έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής. Ο συγγραφέας Νίκος Κάσδαγλης πέθανε  στα 81 του χρόνια, σε μία από τις εποχές που τα νησιά «κλείνουν» και μήτε πλεούμενα σιμώνουν, μήτε αεροπλάνα. Ο ίδιος ταξίδευε μέσα από τα κείμενά του, κι έγραψε αρκετά από το 1952 οπότε εμφανίστηκε στα γράμματα.    Γεννήθηκε το 1928 στην Κω και από την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα ζει μόνιμα στη Ρόδο. Στα χρόνια της Κατοχής συμμετείχε σε αντιστασιακές ομάδες της δεξιάς, αλλά μετά τη λήξη του Εμφυλίου άλλαξε πολιτικό προσανατολισμό. Εργάστηκε από το 1948 στην Αγροτική Τράπεζα μέχρι που τον απομάκρυνε η δικτατορία για συμμετοχή σε αντιδικτατορικές κινήσεις διανοουμένων και συγγραφέων (18 Κείμενα, Νέα Κείμενα 1, Νέα Κείμενα 2, περιοδικό «Συνέχεια», κ.λπ.). Το 1969 τιμήθηκε από το Ιδρυμα Ford για το λογοτεχνικό του έργο. Το πρώτο του πεζογράφημα δημοσιεύτηκε το 1952 («Ο μηχανικός») στο περιοδικό του Ρένου Αποστολίδη «Νέα Ελληνικά». Ακολούθησαν «Τα δόντια της μυλόπετρας» και το γνωστότερο βιβλίο του, «Οι κεκαρμένοι», το οδοιπορικό «Δρόμοι της στεριάς και της θάλασσας» και ένα βιβλίο με παιδικά διηγήματα. Συνολικά έγραψε δεκαεπτά βιβλία (συλλογές διηγημάτων, μυθιστορήματα, χρονικό, κ.ά.).    Στα βιβλία του επέλεξε τη ρεαλιστική απεικόνιση της ζωής, με έμφαση στην ιστορική διάσταση. Στα έργα του κυριαρχεί η περιγραφή της περιθωριοποίησης μέσα από κοινωνικούς και πολιτικούς μηχανισμούς. Λίγους μήνες πριν το θάνατό του τον Νοέμβριο του 2008, αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορα του Πανεπιστημίου Αιγαίου, για την προσφορά του στα ελληνικά γράμματα. Απο την εφημερίδα Καθημερινή 17- 02 -2009