Ζ Ολυμπιόνικος Πινδάρου

                                                             

 Ο  έβδομος Ολυμπιόνικος  του Πινδάρου είναι ύμνος αφιερωμένος στο σπουδαίο Ρόδιο  πυγμάχο  Διαγόρα για τη  νίκη του  στον ιερό χώρο της Ολυμπίας το  464 π.Χ. Ταυτόχρονα   αποτελεί έπαινο στον πατέρα του Δαμάγητο  και σε όλο το γένος των προγόνων του που μετατρέπεται σε ύμνο για ολόκληρο το νησί , καθώς  στο κύριο μέρος της ωδής παρατίθενται οι γοητευτικοί μύθοι της δημιουργίας  της Ρόδου  και του οικισμού της .

     Στο προοίμιο  ο ύμνος παρομοιάζεται με τη χρυσή κούπα που χαρίζει ο πεθερός στο νεαρό  γαμπρό του . Στη συνέχεια   μέσα από την ιστορία του Τληπόλεμου  ,του πρώτου σύμφωνα με την παράδοση οικιστή του νησιού   γίνεται έμμεση αναφορά στο δωρικό αποικισμό της Ρόδου .Ακολουθούν δύο παλαιότεροι μύθοι για το νησί :Ο Ρόδιοι  καθιέρωσαν άπυρα ιερά προς τιμή της Αθηνάς και δέχτηκαν από τη θεά το χάρισμα να είναι  άριστοι τεχνίτες  και από το Δία έλαβαν χρυσή βροχή. Ο δεύτερος μύθος  λέει ότι η Ρόδος δόθηκε ως κλήρος στο θεό  Ήλιος  ο οποίος  έσμιξε ερωτικά μαζί της και  απέκτησαν τέκνα από τα οποία κατάγεται το γένος των Ροδίων .Κατόπιν παρουσιάζονται οι πολλές και ένδοξες νίκες του Διαγόρα και ο ολυμπιόνικος κλείνει με ευχές για τη γενιά  του σπουδαίου αυτού αθλητή . Σύμφωνα με  μαρτυρία αρχαίων σχολίων  ο ύμνος αυτός είχε  χαραχθεί με χρυσά γράμματα στο ναό της Λινδίας Αθηνάς στη Ρόδο .

                                                                       ΠΙΝΔΑΡΟΥ

7^ος ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΟΣ

«ΕΙΣ ΤΟΝ ΔΙΑΓΟΡΑ ΤΟΝ ΠΥΚΤΗ»

Σάν κι αὐτόν πού δωρίζει

-μ’ ἀρχοντιά τό ποτήρι ὑψώνοντας-

στόν νεαρό τόν γαμπρό του τ’ ὁλόχρυσο κύπελο

 ὡς ἐπάνω γεμᾶτο δροσιά τῆς ἀμπέλου

καί προσφέρει -στήν ὑγειά του προπίνοντας-

            τ’ ἀνεκτίμητο δῶρο σάν δέσιμο

            τοῦ παλιοῦ σπιτικοῦ μέ τό νέο

καί τιμᾶ τό γαμήλιο συμπόσιο,   ἀλλά

καί τόν νέο ἐξυψώνει στούς φίλους ἀνάμεσα

γιά τοῦ γάμου τό ἐπίζηλο ταίριασμα.

Ὅμοια τώρα κι ἐγώ

 τόν γλυκό τόν καρπό τῆς ψυχῆς μου,  

πού ‘ναι νέκταρ ἁγνό κι εἶναι δῶρο Μουσῶν,

σ’ ἀθλοφόρους χαρίζοντας ἄντρες

 τήν καρδιά ἱλαρώνω αὐτῶν

 πού στά Ὀλύμπια καί Πύθια νικοῦνε.

Κι εἶν‘ ἀλήθεια μακάριος αὐτός

 πού ἡ φήμη ἡ ἀγαθή τόν τυλίγει.

Μά ἡ ζείδωρος Χάρη

ἄλλον κάθε φορά συνοδεύει

μέ γλυκόηχη λύρα καί μ’αὐλούς πολυφώνους.

Μέ τά ὄργανα αὐτά συνοδεία, ἐδῶ

ἔχω ἔρθει κι ἐγώ μαζί μέ τόν Διαγόρα

τή θαλάσσια ὑμνώντας

κόρη τῆς Ἀφροδίτης

τοῦ Ἡλίου τή νύφη, τήν Ρόδο

γιά νά εἶναι ὁ ὕμνος μου ἔπαινος

στόν πελώριο ἀγέρωχο ἄντρα,

στόν πυγμάχο πού κέρδισε στέφανο νίκης

πλάι στήν ὄχθη τ’ Ἀλφειοῦ ποταμοῦ

καί πλάι στήν Κασταλία

ἀλλά καί στόν πατέρα ἐκείνου, Δαμάγητο,

πού τῆς Δίκης τό καύχημα εἶναι∙

καί οἱ δυό,   μέ γενναίους Ἀργίτες μαζί,  κατοικοῦνε 

στήν τρίπολι νῆσο,

ἀντικρύ στῆς μεγάλης Ἀσίας τή σφήνα.

Πρῶτα θέλω γι’ αὐτούς μέ σειρά

–ξεκινώντας ἀπό τόν Τληπόλεμο-

ἐξ ἀρχῆς νά ἱστορήσω

τήν κοινή τῆς γενιᾶς τους παράδοση

πού κρατᾶ ἀπ’ τό γένος

τό τρανό τοῦ Ἡρακλέους∙

γιατί λένε πώς ἀπ’ τόν πατέρα,

τοῦ Δία εἶν’ ἀπόγονοι

κι ἀπ’ τή μάνα, Ἀστυδάμεια,

Ἀμυντορίδες καυχιοῦνται πώς εἶναι.

Ὅμως πλάνες ἀμέτρητες κρέμονται

στῶν ἀνθρώπων τή σκέψη τριγύρω.

Καί κανείς δέν γνωρίζει

ποιό θά εἶναι γι’αὐτόν τό καλύτερο σήμερα

κι ἄν θά εἶναι τό ἴδιο στῆς ζωῆς του τό τέλος.

Γιατί τῆς Ἀλκμήνης τόν νόθο ἀδελφό, τόν Λικύμνιο,

-πού ἀπό τῆς Μιδέας εἶχε ‘ρθεῖ τό παλάτι στήν Τίρυνθα-

στόν θυμό του ἐπάνω, τῆς χώρας αὐτῆς ὁ οἰκιστής τόν σκοτώνει.

Τοῦ μυαλοῦ ἡ παραζάλη καί σοφό νά τυφλώσει μπορεῖ.

Στούς Δελφούς πῆγε τότε [ὁ Τληπόλεμος]

κι ὁ θεός,  ὁ χρυσόμαλλος, 

ἀπ’ τό εὐῶδες του ἄντρο, 

τόν πρόσταξε εὐθύς νά κινήσει μέ πλοῖα

κι ἀπ’ τῆς Λέρνης τή χώρα νά πλεύσει

στ’ ἀμφιθάλασσο μέρος,

 στό νησί,  πού τήν πόλη του κάποτε ὁ μέγας

τῶν θεῶν βασιλιάς μέ νιφάδες χρυσές εἶχε βρέξει.

Ἦταν τότε πού τοῦ Ἥφαιστου ὁ χάλκινος πέλεκυς

τό κεφάλι τοῦ Δία

μ’ ἕνα χτύπημα σχίζει∙

κι ἀπό μέσα ξεχύνεται

 φοβερά ἡ Ἀθηνᾶ ἀλαλάζοντας

μέ βοή ὑπερμήκη.

Καί στόν ἦχό της ἔφριξαν ὁ Οὐρανός καί ἡ μάνα μας γῆ.

Κι ὁ θεός, πού χαρίζει τό φῶς στούς ἀνθρώπους,

 ὁ γιός τοῦ Ὑπερίονος,

στ’ ἀκριβά του παιδιά, τούς Ροδίους, παράγγελνε

τά μελλούμενα νά ‘χουν στόν νοῦ τους

καί νά χτίσουνε πρῶτοι βωμό στή θεά, ὅλο λάμπος

καί σεμνή νά προσφέρουν ἀμέσως θυσία

τήν ψυχή τοῦ πατέρα καί τῆς πολεμόχαρης κόρης γλυκαίνοντας.

Προκοπή καί χαρά στούς ἀνθρώπους ἡ πρόνοια χαρίζει.

Μά συμβαίνει, ἀναπάντεχα κάποτε,

νά κατέβει τῆς λήθης τό σύννεφο

καί νά βγάλει ἀπ’ τόν ἴσιο τόν δρόμο τή σκέψη.

Κι ἀνεβῆκαν αὐτοί στήν Ἀκρόπολη

μά ξεχάσαν νά πάρουν μαζί τους τῆς φλόγας τό σπέρμα

κι ἔτσι ἱδρῦσαν ἐκεῖ ἱερό γιά θυσίες μέ δίχως πυρά. Τότε ὁ Δίας

 τίς ξανθές τίς νεφέλες συνάζει

καί στήν πόλη, χρυσή γιά χατήρι τους στέλνει βροχή.

Μά κι ἡ ἴδια ἡ θεά, ἡ Γλαυκῶπις,

τούς ὁρίζει νά εἶναι οἱ πρῶτοι σέ ὅλες τίς τέχνες

καί κανείς νά μή φτάνει

τῶν χεριῶν τους τήν ἄπιαστη χάρη.

Κι ἔτσι οἱ δρόμοι γεμίσαν παντοῦ

ἀπό ἔργα δικά τους, πού μοιάζαν

σάν νά εἶχαν ζωή καί σάν

νά σαλεῦαν.

Καί μεγάλη ἁπλώθηκε ἡ δόξα τους.

Γιατί ἡ γνώση τήν ἔμφυτη αὐξάνει σοφία.

Ἱστοροῦν οἱ παλιοί τῶν ανθρώπων οἱ μῦθοι,

πώς τή γῆ σάν μοιράζαν

οἱ θεοί μεταξύ τους

τό νησί δέν φαινόταν ἀκόμα στοῦ πελάγους τά μάκρη

μά σέ βάθη ὅλο ἁλμύρα κρυβόταν ἡ Ρόδος.

Καί καθώς λησμονῆσαν νά βάλουνε κλῆρο

γιά τόν Ἥλιο πού τύχαινε τότε νά λείπει

τόν θεό, παραλίγο, τόν  ἄμωμο,  θ’ ἄφιναν δίχως μερίδιο∙

τούς τό θύμισε ὅμως ἐκεῖνος∙

καί θά ὅριζε ὁ Δίας καινούργια ἀπ’ ἀρχῆς μοιρασιά,

μά ὁ Ἥλιος ἀρνήθηκε∙ 

γιατί εἶπε πώς βλέπει ἀπ’ τά βάθη τῆς θάλασσας

στόν ὁλόλευκο ἀφρό ν’ ἀνεβαίνει ὁλοένα μιά χώρα

πού ὁ πλοῦτος της μέλλει κοπάδια κι ἀνθρώπους νά θρέψει.

Κι ἀπ’ τή μοίρα τή Λάχεση, μέ τ’ ὁλόχρυσο χτένι,

νά σηκώσει τά χέρια ζητᾶ καί τόν ὅρκο

τῶν θεῶν νά σφραγίσει

συμφωνώντας μαζί μέ τοῦ Κρόνου τόν γιό,

πώς ἡ νῆσος αὐτή στό αἰθέριο τό φῶς σάν βρεθεῖ,

τό δικό του νά εἶναι μερίδιο γιά πάντα.

 Καί τά λόγια αὐτά πληρωθῆκαν καί  ἀλήθεψαν ὅλα.

τό νησί ἀπ’ τήν ἄρμη τῆς θάλασσας βλάστησε

κι ἀπό τότε δικό του τό ἔχει ὁ πατέρας,

τῶν ὀξειῶν ἡλιαχτίδων ὁ ἄρχοντας

τῶν πυρίπνοων ἵππων ὁ ἀφέντης.

Μέ τή Ρόδο ἑνώθηκε ἐδῶ καί παιδιά γεννηθῆκαν ἑφτά

προικισμένα μέ ὅλη τήν πρότερη γνώση.

Καί ὁ ἕνας ἀπό τούς ἑφτά, τόν πρεσβύτερο γέννησε Κάμιρο,

τόν Ἰάλυσο ἔπειτα, τρίτο τόν Λίνδο∙

Καί στά τρία μοιράσαν αὐτοί τήν πατρώα τους γῆ,

χωριστά ὁ καθένας τους νά ‘χει μιά πόλη δικιά του

καί σ’ αὐτήν τ’ ὄνομά του νά δώσει.

Ἐδῶ λύτρωση βρῆκε γλυκειά

στήν πικρή συμφορά του ὁ Τληπόλεμος,

τῶν Τιρύνθιων ὀ ἄρχοντας,

καί σά νά ‘ναι θεός τόν τιμοῦνε

μέ πομπές καί μέ κνίσες θυσιῶν καί μ’ ἀγῶνες ἐπάθλων.

Κι ὀ Διαγόρας μέ τ’ ἄνθη αὐτῶν τῶν ἀγώνων

δυό φορές στεφανώθηκε∙ τέσσερις πάλι

στοῦ ἐνδόξου Ἰσθμοῦ τ’ ἀγωνίσματα πρώτευσε

στή Νεμέα ξανά καί ξανά καί ἀκόμα

στῆς Ἀθήνας τή γῆ τή βραχώδη.

Ὁ χαλκός τόν γνωρίζει τοῦ Ἄργους,

τῶν Θηβῶν καί Ἀρκάδων τά ἔπαθλα,

τῶν Βοιωτῶν οἱ ἀγῶνες οἱ εὔτακτοι∙

τόν γνωρίζει ἀκόμα ἡ Πελλήνη∙

 καί ἡ Αἴγινα ἕξι φορές νικητή τόν ἐτίμησε

καί τά ἴδια γι’ αὐτόν ἱστορεῖ τῶν Μεγάρων ἡ λίθινη στήλη.

Ἀλλά, Δία πατέρα,  ἐσύ,

πού τόν θρόνο σου ἔχεις ἐπάνω

στήν κορφή τοῦ Ἀταβύρου,

τώρα ἐτοῦτο τόν ὕμνο μου, τόν ὀλυμπιόνικο δέξου

καί τίμα τόν ἄντρα πού μέ τήν πυγμή του

τή δόξα τῆς νίκης κερδίζει∙ καί κάνε

σεβαστός νά τιμᾶται ἀπό ὅλους-πολίτες καί ξένους∙

γιατί ἐκεῖνος στόν ἴσιο τόν δρόμο,

 πού ἡ ὕβρις ἐχθρεύεται,  πάντα βαδίζει∙

ἀφοῦ ξέρει καλά στήν ψυχή του νά κλείνει

διδαχές, πού τοῦ ἔμαθε ἡ φρόνηση

τῶν ἐνδόξων προγόνων.

Στήν ἀφάνεια ποτέ μήν ἀφίσεις

τό τρανό τῆς γενιᾶς τοῦ Καλλιάνακτα σπέρμα.

Μέ τῶν Ἐρατιδῶν τίς χαρές ξεφαντώνει κι ἡ πόλη

 ὁλάκερη τώρα.

Μά ἀρκεῖ μιά τοῦ χρόνου μονάχα στιγμή

καί γι’ ἀλλοῦ νά φυσήξουν μπορεῖ

οἱ πνοές τῶν ἀνέμων.

μετάφραση : Τασούλα Καραγεωργίου

Ενότητα 30η Ιστορία γ γυμνασίου

Ενότητα 30^η : Η Ελλάδα και τα Βαλκάνια αμέσως μετά τους Βαλκανικούς πολέμους

v     Συνθήκη Βουκουρεστίου  : 28 Ιουλίου  1913

Η Ελλάδα →εξασφαλίζει το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας , τη Νότια Ήπειρο , τα νησιά Θάσο, Σαμοθράκη  , Λήμνο , Χίο , Λέσβο ,   Ικαρία και την Κρήτη →

Νέες Χώρες

Παλαιά  Ελλάδα : η ελληνική επικράτεια πριν τους βαλκανικούς πολέμους 

Σερβία →κερδίαζει τμήμα της δυτικής Μακεδονίας ,

Βουλγαρία → Δ.Θράκη

Οθωμανική αυτοκρατορία →Α.Θράκη

v     Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας (4 Δεκ.1913  )

Η Β. Ήπειρος  παραχωρήθηκε στην Αλβανία

v     Η Ελλάδα μετά τους Βαλκανικούς πολέμους

-Νέες Χώρες : ακμαία οικονομικά κέντρα

-Μεταρρυθμίσεις από κυβερνήσεις Βενιζέλου :

αναγνώριση εργατικών σωματείων , θέσπιση μέτρων για εξασφάλιση εργαζομένων και καθιέρωση οκτάωρης εργασίας , αγροτικοί συνεταιρισμοί

-Εξωτερική πολιτική : έντονη κινητικότητα :

Άρνηση του σουλτάνου να αποδεχτεί την ελληνική κυριαρχία στα νησιά

Κατοχή Δωδεκανήσων από Ιταλούς

ύπαρξη πυκνών ελληνικών πληθυσμών στη Β. Ήπειρο 

Ενότητα 29η :Ιστορία γ γυμνασίου

Ενότητα 29^η :Οι Βαλκανικοί πόλεμοι (1912-1913 )

v     Αίτια :

-προσπάθεια για πλήρη εκτουρκισμό του Οθωμανικού κράτους από τους Νεότουρκους →

διώξεις σε βάρος των αλλοεθνών πληθυσμών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας

-αναζωπύρωση εθνικού αισθήματος βαλκανικών λαών →

 προστασία ομοεθνών  , εδαφικές διεκδικήσεις

-ανάμειξη Δυνάμεων  :

Γερμανία : Οικονομική διείσδυση στην Οθωμανική αυτοκρατορία

1911  Ιταλία: Επίθεση στη Λιβύη(οθωμανική κτήση) -κατάληψη των υπό Οθωμανική κατοχή Δωδεκανήσων

Προσάρτηση Βοσνίας –Ερζεγοβίνης στην Αυστροουγγαρία

Πλήττονται τα συμφέροντα Αγγλίας –Γαλλίας –Ρωσίας

v     Προς τη σύγκρουση – οι βαλκανικές συμμαχίες

-Κατευναστική πολιτική Βενιζέλου απέναντι στις νεοτουρκικές προκλήσεις

-Τακτική βαλκανικής συνεννόησης 

-1912 συνθήκες συμμαχίας με Σερβία ,Βουλγαρία και Μαυροβούνιο

v     Α Βαλκανικός πόλεμος (Οκτώβριος 1912 - Μάιος 1913 )

-Οι βαλκάνιοι σύμμαχοι απαιτούν  από το σουλτάνο να σέβεται δικαιώματα των χριστιανικών εθνοτήτων που ζουν στην οθωμανική αυτοκρατορία  και ζητούν μεταρρυθμίσεις

-Αφορμή πολέμου : απροθυμία σουλτάνου στα παραπάνω αιτήματα

-Οι Σέρβοι → καταλαμβάνουν τα Σκόπια και το Μοναστήρι προωθούνται μέχρι το Δυρράχιο

-Οι Βούλγαροι → καταλαμβάνουν τη Δ/Θράκη και την Α. Μακεδονία  κατευθύνονται προς Θεσσαλονίκη

-Ο ελληνικός στρατός → με αρχηγό το διάδοχο Κωνσταντίνο  προελαύνει στη Μακεδονία και καταλαμβάνει πολλές περιοχές

στη συνέχεια - παρά τις αντιρρήσεις του Κωνσταντίνου - με διαταγή του Βενιζέλου κατευθύνεται προς Θεσσαλονίκη

Απελευθέρωση Θεσσαλονίκης 26 Οκτωβρίου 1912

Κατάληψη Ιωαννίνων – έλεγχος της Ηπείρου

-Ο Ελληνικός στόλος  (ναύαρχος Κουντουριώτης ) →θέτει υπό έλεγχο τα νησιά του Β. και Ν. Αιγαίου (Θάσο , Σαμοθράκη ,  Λέσβο , Χίο , Τένεδο , Ίμβρο ,Σάμο , Ικαρία , Λήμνο )

v     Η συνθήκη του Λονδίνου 1913

-τερματισμός του  Α΄ Βαλκανικού πολέμου

-Η οθωμανική αυτοκρατορία εγκαταλείπει όλα τα  ευρωπαϊκά βαλκανικά εδάφη της

-Το μέλλον των νησιών Β. Αιγαίου , της χερσονήσου του Αγίου όρους και  το καθεστώς της Αλβανίας θα καθορίζονταν από τις Δυνάμεις

-αναγνώριση της Αλβανίας ως ανεξάρτητου  κράτους

-τα Δωδεκάνησα  παραμένουν υπό ιταλική κατοχή και διοίκηση

v     Δολοφονία βασιλιά Γεωργίου (πιθανή ανάμειξη Γερμανίας )

Ο γερμανόφιλος διάδοχος Κωνσταντίνος ανακηρύσσεται βασιλιάς

v     Ο Β΄ Βαλκανικός πόλεμος  (Ιούνιος –Ιούλιος 1913 )

Εκκρεμότητες συνθήκης Λονδίνου  :θέμα Μακεδονίας

Συμμαχία Σερβίας –Ελλάδας vs Βουλγαρίας

Επίθεση βουλγαρικού στρατού εναντίον του ελληνικού και του σερβικού

Ο ελληνικός στρατός  →καταλαμβάνει  την Α.Μακεδονία , τη Δ.Θράκη 

Σέρβοι → επιτυχίες  στη Δ. Μακεδονία

Ρουμάνοι →εισβάλλουν στη Βουλγαρία

Τούρκοι → ανακαταλαμβάνουν την Αδριανούπολη

Ενότητα 9η Παράλληλο Κείμενο

Ενότητα 9^η

 Απόδοση στη Νέα Ελληνική 

Η Φερενίκη συνόδευε το γιο της στην Ολυμπία για να πάρει μέρος στους  αγώνες .Επειδή την εμπόδιζαν οι Ελλανοδίκες  να περάσει και να παρακολουθήσει τον αγώνα αφού παρουσιάστηκε ενώπιον των αρχών  πρόβαλε ως επιχείρημα ότι   έχει  πατέρα   και τρία αδέλφια Ολυμπιονίκες και παιδί  που θα αγωνιστεί .Υπερνίκησε την απόφαση του δήμου και το νόμο που εμπόδιζε την παρακολούθηση των αγώνων από τις γυναίκες και παρακολούθησε  τους Ολυμπιακούς αγώνες .

Ενότητα 9η Αρχαία Β Γυμνασίου Μετάφραση

Ενότητα 9^η :Η Καλλιπάτειρα

Απόδοση στη Νέα Ελληνική 

     Στο δρόμο λοιπόν προς την Ολυμπία  υπάρχει βουνό απόκρημνο ,με ψηλά βράχια ,  που ονομάζεται Τυπαίο .Υπάρχει έθιμο στους Ηλείους να πετούν σε αυτό τις γυναίκες,  αν συλληφθούν επ’ αυτοφώρω να  έχουν έρθει στους ολυμπιακούς αγώνες ή  ακόμα και να έχουν περάσει τον Αλφειό κατά τις απαγορευμένες γι αυτές ημέρες .Ούτε και διηγούνται  ότι πιάστηκε καμία , παρά  η Καλλιπάτειρα μόνη , η οποία από κάποιους ονομάζεται και Φερενίκη .Αυτή , επειδή είχε πεθάνει νωρίτερα ο σύζυγός της , αφού μεταμφιέστηκε πλήρως σε άνδρα δικαστή , έφερε στην Ολυμπία σα γυμναστής το γιο της για να αγωνιστεί .Καθώς  νικούσε ο Πεισίροδος πηδώντας η Καλλιπάτειρα το φράχτη  στον οποίο  έχουν περιορισμένους τους γυμναστές  , γυμνώθηκε .Όταν  αποκαλύφθηκε ότι ήταν γυναίκα , την αφήνουν ατιμώρητη , αποδίδοντας σεβασμό στον πατέρα , τα αδέλφια και το γιο της – ήταν βέβαια όλοι τους Ολυμπιονίκες –  θέσπισαν όμως   νόμο οι γυμναστές να μπαίνουν στο εξής γυμνοί στον αγωνιστικό χώρο .

Ενότητα 28η Ιστορία γ γυμνασίου

Ενότητα 28^η :Ο Ελευθέριος Βενιζέλος πρωθυπουργός : η βενιζελική πολιτική  της περιόδου 1910-1912

v     Ο Βενιζέλος  αρνείται να αναλάβει την πρωθυπουργία  και δε συμφωνεί με την κατάργηση της μοναρχίας  (επιθυμεί  να αποφευχθεί ο διχασμός )

v     Διεξαγωγή εκλογών για ανάδειξη   αναθεωρητικής βουλής →

 δύο εκλογικές αναμετρήσεις→  το κόμμα των Φιλελευθέρων (ιδρυτής  Βενιζέλος )  κερδίζει  την πλειοψηφία στη βουλή .

v     Αναθεωρημένο σύνταγμα του 1911 :

-Προστασία ατομικών ελευθεριών

-Διανομή κτημάτων σε ακτήμονες (αφαίρεση και αποζημίωση σε μεγαλοϊδιοκτήτες

Μονιμότητα δημοσίων υπαλλήλων  απαγόρευση δυνατότητας σε δημοσίους υπαλλήλους να εκλέγονται βουλευτές

-Υποχρεωτική δωρεάν εκπαίδευση

-Αναδιοργάνωση ενόπλων δυνάμεων

-Επαναφορά Κωνσταντίνου στην ηγεσία του στρατού  (αντιδράσεις  )

v     Κοινωνιολόγοι  :Αλέξανδρος  Παπαναστασίου 

v     Συμβιβαστική στάση Βενιζέλου απέναντι στη μοναρχία

Η  Ελλάδα θα έπρεπε σύντομα να πάρει μέρος σε πόλεμο για να πετύχει τους εθνικούς  της στόχους

v     Μάρτιος 1912 εκλογικός θρίαμβος Φιλελευθέρων 

Ενότητα 27η :Το κίνημα στο Γουδί

Ενότητα 27^η :Το κίνημα στο Γουδί

v     Τελευταία δεκαετία του 19^ου αιώνα-αρχές 20 ^ου  :  προβλήματα στην Ελλάδα :

-1893 πτώχευση

-1898 επιβολή διεθνούς οικονομικού ελέγχου

-οικονομική κρίση 

δύσκολη η διάθεση ελληνικών προϊόντων στις ξένες αγορές

-πολιτική αστάθεια

αδυναμία κυβέρνησης να  διαχειριστεί αποτελεσματικά τις εθνικές διεκδικήσεις

μείωση του κύρους των πολιτικών και της μοναρχίας

συνεχής η παρέμβαση στις ένοπλες δυνάμεις

v     Μάιος 1909  : ίδρυση Στρατιωτικού Συνδέσμου

Στρατιωτικός Σύνδεσμος  = οργάνωση κατώτερων αξιωματικών → 

-δυσφορία για το ότι  η βασιλική οικογένεια προωθούσε  τους ευνοούμενούς της στο στράτευμα 

-κακή  κατάσταση ενόπλων δυνάμεων

12 Αυγούστου 1909 : η πολιτική ηγεσία  προσπάθησε να συλλάβει την ηγεσία του στρατιωτικού συνδέσμου 

αρχηγία Συνδέσμου →  Νικόλαος Ζορμπάς

v     15 Αυγούστου 1909 : το  κινήμα στο Γουδί

Η κυβέρνηση δε διέθετε   δυνάμεις  για να αντιμετωπίσει τους κινηματίες  και δέχτηκε τους όρους τους

Αιτήματα Στρατιωτικού συνδέσμου :

-αναδιοργάνωση ενόπλων δυνάμεων

-κατάργηση ευνοιοκρατίας στο στρατό

-απομάκρυνση από το στράτευμα των πριγκίπων

-γενικά ασαφή αιτήματα που αφορούσαν την « ανόρθωση του κράτους  :

 μεταρρυθμίσεις στη διοίκηση του κράτους , στην οικονομία , στη δικαιοσύνη και στην εκπαίδευση

-διαμαρτυρία για τη συναλλαγή

v     14 Σεπτεμβρίου 1909   συλλαλητήριο του λαού της Αθήνας  υπέρ του κινήματος

κυβέρνηση Μαυρομιχάλη 

v     Η ηγεσία του Συνδέσμου  καλεί  στην Αθήνα  τον Ελευθέριο Βενιζέλο 

Άλκη Ζέη

Ένα μικρό απόσπασμα από μια πρόσφατη συνέντευξη της Άλκης Ζέη 

Άλκη Ζέη

   

    Η Άλκη Ζέη γεννήθηκε στην Αθήνα και πέρασε τα πρώτα παιδικά της χρόνια στη Σάμο, απ’ όπου καταγόταν η μητέρα της.  Όταν άρχισε το σχολείο, η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στο Μαρούσι και στη συνέχεια στην Αθήνα.Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και στο Κινηματογραφικό Ινστιτούτο της Μόσχας.

   Η σχέση της με το γράψιμο ξεκίνησε από τα γυμνασιακά της χρόνια, γράφοντας έργα για το κουκλοθέατρο, διηγήματα και νουβέλες, που δημοσιεύονταν σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά. Παράλληλα με το γράψιμο, αγωνίστηκε ενεργά για την ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και τη δημοκρατία, συμμετέχοντας στο αριστερό κίνημα από τα χρόνια της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα.  Η συμμετοχή της σ’ αυτό τον αγώνα καθόρισε την προσωπική ζωή της.  Από το 1952 μέχρι το 1964 έζησαν μαζί με τον άντρα της, το θεατρικό συγγραφέα Γιώργο Σεβαστίκογλου, σαν πολιτικοί πρόσφυγες στη Σοβιετική Ένωση, αρχικά στην Τασκένδη και ύστερα στη Μόσχα, όπου γεννήθηκαν και τα δυο παιδιά τους.  Επέστρεψαν στην Ελλάδα το ’64 για να ξαναφύγουν το ’67 στο Παρίσι, όπου παρέμειναν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '70 λόγω της δικτατορίας.

   Ο καθαρός τρόπος γραφής της, η γλωσσική αρτιότητα, η κριτική στάση απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις, το χιούμορ και η διεισδυτική ματιά στα γεγονότα, είναι τα χαρακτηριστικά των έργων της Άλκης Ζέη που το έχουν κάνει να αγαπηθεί από το ελληνικό και το ξένο αναγνωστικό κοινό. 

  Τα βιβλία της απευθύνονται κυρίως στα παιδιά και τους εφήβους, πάντα όμως διαβάζονται με μεγάλη ευχαρίστηση και από τους ενήλικες.  Εμπνέονται από προσωπικές της εμπειρίες υφαίνοντας την υπόθεσή τους παράλληλα με ιστορικά γεγονότα.  Τα θέματα που πραγματεύονται είναι καθημερινά και πανανθρώπινα.

  Το Καπλάνι της βιτρίνας, το πρώτο της μυθιστόρημα, υπήρξε έργο - σταθμός για την ελληνική παιδική λογοτεχνία και θεωρείται πλέον ένα κλασικό έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας για παιδιά, με συνεχείς επανεκδόσεις από το 1963 που πρωτοκυκλοφόρησε στην Ελλάδα και πολλές μεταφράσεις και διακρίσεις στο εξωτερικό.  Η Άλκη Ζέη αποτελεί πρέσβειρα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας στο εξωτερικό, καθώς το σύνολο του έργου της είναι μεταφρασμένο και κυκλοφορεί σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο.    

Πηγή : 

http://www.alkizei.com/   όπου θα βρείτε   πολλά και ενδιαφέροντα στοιχεία για τη ζωή και το έργο της  

Το αίνιγμα του Κάσπαρ Χάουζερ

Απόσπασμα από την ταινία του Βέρνερ Χέρτσογκ  : "Το αίνιγμα του Κάσπαρ Χάουζερ''(Jeder für sich und Gott gegen alle - Kaspar Hauser :1974 ) που βασίζεται στην ιστορία της ξαφνικής εμφάνισης του Κάσπαρ Χάουζερ, ενός αγοριού στη Νυρεμβέργη το 1828. Ο Κάσπαρ θα εμφανιστεί από το πουθενά ρακένδυτος, με έντονα πάνω του τα σημάδια της μακροχρόνιας σιωπής, της ακινησίας, της εγκατάλειψης, της απόλυτης αποκοπής του από την κοινωνία.  

Παράλληλο Κείμενο Ενότητα 7η

Ενότητα 7^η :Παράλληλο κείμενο 

Απόδοση στη Νέα Ελληνική 

Ήταν κάποιος Απολλοφάνης από την Κύζικο , ο οποίος τύχαινε από παλιά να είναι  φίλος από φιλοξενία του Φαρνάβαζου κι εκείνο τον καιρό έγινε φίλος του Αγησίλαου .Αυτός λοιπόν είπε στον Αγησίλαο ότι θα μπορούσε να του φέρει τον Φαρνάβαζο για συνομιλίες περί φιλίας .Και αφού τον άκουσε κι έκαναν συμφωνία και χειραψία  εμφανίστηκε οδηγώντας τον Φαρνάβαζο  στο συμφωνημένο τόπο ,όπου ο Αγησίλαος και οι τριάντα στρατιώτες  που ήταν μαζί του  περίμεναν καθισμένοι κάτω στο χορτάρι .Ο Φαρνάβαζος έφτασε φορώντας στολή που  άξιζε πολύ χρυσάφι .Αφού οι υπηρέτες τοποθέτησαν κάτω γι αυτόν κεντητά μαξιλάρια  πάνω στα οποία κάθονταν οι Πέρσες αναπαυτικά , ντράπηκε για τον τρυφηλό τρόπο ζωής του  βλέποντας την απλότητα του Αγησιλάου  και κάθισε λοιπόν κι αυτός όπως ήταν χάμω .Και πρώτα βέβαια αντάλλαξαν χαιρετισμό ,ύστερα αφού του πρότεινε το δεξί χέρι ο Φαρνάβαζος , άπλωσε και το δικό του ο Αγησίλαος .Έπειτα από αυτό , πήρε πρώτος το λόγο ο Φαρνάβαζος –ήταν άλλωστε ο μεγαλύτερος σε ηλικία .

Ενότητα 7η Αρχαία β γυμνασίου Μετάφραση

Ενότητα 7^η : Η φιλανθρωπία του Αγησιλάου .

Απόδοση στη Νέα Ελληνική 

    Όλοι γνωρίζουμε ότι ο Αγησίλαος όπου πίστευε ότι θα ωφελήσει σε κάτι την πατρίδα δεν έπαυε να μοχθεί , δεν απέφευγε τους κινδύνους , δεν λυπόταν τα χρήματα , δεν προέβαλλε ως δικαιολογία το  σώμα  ούτε τα γηρατειά αλλά θεωρούσε ότι το έργο του καλού βασιλιά είναι αυτό , να κάνει δηλαδή όσο το δυνατόν περισσότερα καλά στους υπηκόους του .Στις μεγαλύτερές του ωφέλειες προς την πατρίδα και αυτό εδώ συγκαταλέγω , ότι αν και ήταν  ο ισχυρότερος στην πόλη , φανερά υπηρετούσε στο μεγαλύτερο βαθμό τους νόμους .Γιατί ποιος θα ήθελε να  μην υπακούει βλέποντας  το βασιλιά να πειθαρχεί ;[…]Αυτός και  στους πολιτικούς του αντιπάλους φερόταν όπως ο πατέρας στο παιδί. Γιατί  από τη μια τους επέκρινε για τα σφάλματά τους , τους τιμούσε όμως , αν έκαναν κάτι καλό , τους παραστεκόταν επίσης  αν κάποια συμφορά τους συνέβαινε , χωρίς να βέβαια να θεωρεί κανένα πολίτη εχθρό του , θέλοντας να τους επαινεί  όλους και θεωρώντας το ζημιά  αν κάποιος , έστω και ανάξιος,  χανόταν .

Ενότητα 22η Ιστορία

Ενότητα 22^η  : Τα Βαλκάνια των αλληλοσυγκρουόμενων επιδιώξεων

v     Η βαλκανική κρίση των ετών 1875 – 1878

Επαναστάσεις στην Ερζεγοβίνη ,  στη Βοσνία , στη Βουλγαρία →

μαζικές σφαγές από οθωμανική αυτοκρατορία → αντίδραση  Ρώσων =κήρυξη πολέμου (1877 )

1878 → Επαναστάσεις ελληνικών πληθυσμών : Θεσσαλία ,Μακεδονία ,  Ήπειρος , Κρήτη

v     Η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου , Φεβρουάριος 1878

Δημιουργία αυτόνομης ηγεμονίας της Βουλγαρίας –Μεγάλη Βουλγαρία

Υπονόμευση ελληνικών και αγγλικών συμφερόντων

v     Το συνέδριο του Βερολίνου  ,Ιούνιος 1878

Με πρωτοβουλία της Μ.Βρετανίας και της  Γερμανίας  απαιτείται αναθεώρηση συνθήκης του Αγίου Στεφάνου .

Αποφάσεις :

·        Δημιουργία μικρότερης αυτόνομης Βουλγαρίας

                                                                                                       →        υπό την

                                                                                                                  επικυριαρχία

·        Αυτόνομη Ανατολική Ρωμυλία (νότια Βουλγαρία )            του σουλτάνου

·        Σερβία , Ρουμανία ,  Μαυροβούνιο : κηρύχθηκαν ανεξάρτητες

·        Η Μακεδονία , η Ήπειρος , η Θράκη  παρέμειναν  στην Οθωμανική αυτοκρατορία

·        Η διοίκηση Βοσνίας- Ερζεγοβίνης  ανατέθηκε στην Αυστροουγγαρία

·        Η Κύπρος παραχωρήθηκε στην Αγγλία

v     Ενσωμάτωση Θεσσαλίας και  Άρτας στην Ελλάδα :1881

v     Προσάρτηση της Α.Ρωμυλίας στη Βουλγαρία , 1885

·        Παραβίαση  αποφάσεων συνεδρίου Βερολίνου από τους Βούλγαρους

·        Η Σερβία κήρυξε πόλεμο στη Βουλγαρία

·        Ουδετερότητα Ελλάδας

Το Μακεδονικό Ζήτημα και ο Μακεδονικός αγώνας:

v    Μακεδονικό ζήτημα: η διεκδίκηση της Μακεδονίας από Έλληνες, Βούλγαρους και Σέρβους στα τέλη του 19^ου και στις αρχές του 20^ου αιώνα που οδήγησε σε σύγκρουση, η οποία εκδηλώθηκε αρχικά ως αγώνας για τον έλεγχο της εκπαίδευσης και της θρησκευτικής συνείδησης των Μακεδόνων και σύντομα πήρε ένοπλη μορφή.

δράση Βουλγαρων :

1893: ίδρυση της Μακεδονικής Επαναστατικής Οργάνωσης (ΕΜΕΟ).

1895: Ανώτατη Μακεδονική Επιτροπή  (Komitet).

1898 : κομιτατζήδες : ένοπλες ομάδες Βουλγάρων

1903 εξέγερση του Ίλιντεν.

δράση Ελλήνων :

1896-1897: δραστηριοποίηση των πρώτων ελληνικών ένοπλων ομάδων και προσωπικοτήτων, όπως οι Καραβαγγέλης, Δραγούμης, Κορομηλάς.

1904: άφιξη στη Μακεδονία Ελλήνων αξιωματικών

μακεδονικός αγώνας

Παύλος Μελάς « Μίκης Ζέζας»

 

Το κίνημα των Νεοτούρκων 1908

Νεότουρκοι: Τούρκοι αξιωματικοί , αστοί και διανοούμενοι →

Ίδρυση  οργάνωσης Ένωση και Πρόοδος